Een jaar geleden lag ik 10 uur heerlijk te dromen, om daarna wakker te worden met een nieuw lijf. Hoe is het nu en ben ik er blij mee? Zou ik het nog een keer kiezen of heb ik spijt?
1 juni
Na 3 jaar wachten, 3 x een operatie die toch niet door kon gaan, was het 1 juni 2022 toch echt zover; de preventieve diepflap operatie. Vooraf is er zoveel gebeurd, dat deze dag als een soort van mijlpaaltje voelt. Een grote stap naar meer rust in het hele verhaal.
Hoe is het met dat lijf?
Met dat lijf gaat het best goed! Ik voel me goed qua conditie en niet anders dan voorheen. Het duurde wel een half jaar voordat ik me weer fit voelde, zoals eerst.
Het meest last heb ik nog van mijn buik, misschien doordat de rechte buikspieren er niet meer zijn en/ of ook door het matje dat daardoor geplaatst moest worden. Teveel bukken is niet fijn. Meestal merk ik dat pas een paar uur later door pijn in mijn buik. En dat kan wel een paar dagen aanhouden, maar niet meer continu. Soms trekt mijn buik strak, bij veel inspanning of drukte.
In mijn borst schieten soms pijnscheuten. Die komen en gaan ook weer. Soms is dat dagelijks en soms wekelijks. Dat wisselt.
Maar dat lijf heeft het toch maar allemaal mooi doorstaan, ondanks wat hobbeltjes is het wel gelukt.
Het resultaat
De grote vraag; hoe is het resultaat? Dat is op dit moment vooral een vraag ook voor mezelf, waar ik mijn antwoord op zoek, vooral in verband met vervolg operatie(s).
Het lijf voelt meer als een soort project. Maar dat vond ik ook altijd met controles. Het leek meestal of ik een knopje omzette en we die 2 objecten even moesten checken, als een APK voor je auto. Kan ik weer even vooruit of niet?
Met dit project moet ik de objecten zelf beoordelen en dan op cosmetisch gebied: Ben ik zo tevreden met dit resultaat of niet?
Ja, ik ben wel blij met het resultaat, al is dit project nog niet klaar. Het ziet er nu niet mooi uit, de afwerking moet nog plaatsvinden. Er staat dus sowieso nog wat in de planning, al is er nog niks gepland.
De grote vraag is: tot hoever ga ik voor de afwerking? Ik heb nog even om daar over na te denken en weet het nu echt niet.
Vooraf vond ik wel dat ik “vrijwillig mijn lijf ging verminken” met deze operatie. Nu vind ik het een kunstwerk van de dokter (want wie kan dat nou van een buik een borst maken?) en ben ik heel blij dat het uiteindelijk wel gelukt is. Door de nabloeding besef ik me nog meer dat ik ook zonder borst door het leven had kunnen gaan of dat het resultaat veel minder gelukt had kunnen zijn.
De eerste keer dat ik een “soortgelijk lijf” op een plaatje zag bij de dokter, was ik wel onder de indruk. Nu het mijn eigen lijf is, heb ik dat niet en voelt de aanblik op dit project ook vertrouwd.
Rust!
Net voor Corona in het land kwam, stond het leven helemaal op zijn kop. De ene operatie net achter de rug en de volgende, die grote operatie, (de diepflap) zou bijna gaan gebeuren. Financieel was er veel onzekerheid en binnen het gezin zouden er veel veranderingen gaan plaats vinden, wat ik toen nooit had voorzien. (Zo zeg ik het denk ik netjes:-) Dat ik het “alleen” zou gaan doen, had ik niet aan zien komen en al helemaal niet dat dat op deze manier ging gebeuren.
Toen de eerst geplande operatie niet door ging, wist ik dat ik een paar stappen moest maken, waarbij ik maar 1 doel voor ogen had: rust! Of eigenlijk stabiliteit. Dus ik verhuisde om financieel ruimte te krijgen en praktisch tijd zou winnen met de combi werken/ kinderen. Ik wilde dat er meer tijd kwam om met de jongens door te brengen en dat ik ook weer wat ruimte kreeg voor mezelf.
Ik maakte een financieel plan waar ik naar toe wilde werken en mijn gezondheid moest een stukje onrust wegnemen. Er waren veel zorgen en stress en ik moest een nieuwe draai vinden, alleen met de jongens.
Vooraf aan de operatie had ik niet gedacht dat het zoveel rust zou geven. Ik maakte me soms zorgen dat ik ziek zou worden. Mijn nichtjes, die drager zijn van het gen, zijn wel ziek geworden, dus waarom zou ik die dans ontspringen?
Soms maakte ik me minder zorgen en dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. 15 tot 35 % kans dat ik niet ziek zou worden. En mijn deur zou het wel voorbij gaan; ik voel me toch goed.
Maar toch… het ligt altijd op de loer. Elk half jaar is er weer die check en die uitslag en toch altijd weer de opluchting dat het goed was, zeker als het wat onstabieler was.
Ik leefde niet continu in angst, maar het sluimerde toch altijd op de achtergrond, wat me toch meer onrust heeft gegeven dan ik dacht, merk ik nu.
Na zo’n 15 jaar wetende dat ik het gen heb, ben ik nu zó blij dat ik het heb gedaan. Klaar met die stomme mammografieën en MRI’s.
Blijkbaar zat er wel meer angst om ziek te worden dan ik had gedacht. Nu denk ik alleen maar: zo voelt het dus om niet te weten of je wel of niet ziek wordt. Geen controles meer en geen uitslagen meer. Wat een rust geeft dat!
Na de operatie onderzoeken ze uiteraard ook het weefsel. Daaruit kwam naar voren dat er aan 1 kant een voorstadium was van borstkanker. Gelukkig niks aan de hand, maar des te meer blij dat de operatie een goede keuze is geweest.
Een grote operatie
De Diepflap operatie is een grote operatie met (soms) een lang herstel. Het is niet fijn om weinig te kunnen, maar het is maar tijdelijk.
De pijn is met wat medicatie als het nodig is, te doen. De nabloeding was echt even balen en dat er toch een matje nodig was in mijn buik is ook minder fijn. Er zijn genoeg nadelen op te noemen.
Maar de rust die het me heeft gegeven, dat is alles meer dan waard. Als je de keuze hebt om het te doen, omdat je ziek bent of drager, dan zou ik het zeker doen.
Ook al is mijn project nu nog niet klaar, ik weet zeker dat het er goed uit gaat zien. Het zal nooit meer hetzelfde zijn als dat het was. Maar anders is niet altijd slechter.
Wel merk ik dat ik soms erg voorzichtig ben, vooral als het ergens druk is. Het voelt echt niet fijn als ik een beuk krijg op mijn borst of buik, een kind dat op mijn buik knalt of net een verkeerde beweging maak. Van buiten is het grotendeels gevoelloos (wat ook heel gek is) maar van binnen zit er wel gevoel.
Op naar hopelijk de laatste fase, maar wat mij betreft duurt dat nog heel even.