Het is dag 10. Al een paar dagen ben ik weer thuis. De dagen die volgen, voel ik me niet heel veel fitter worden. En dat had achteraf wel een reden.. Het bleek een nabloeding te zijn, een kans dat dit gebeurt na een diep flap operatie is aanwezig.
Geen honger, moe en een watermeloen
Het valt me wel op, dat ik weinig honger heb. Logisch denk ik, na zo’n grote operatie. En sowieso voel je je na zo’n grote ingreep niet top. Alhoewel ik het wel wat raar vindt, dat dat aanhoudt. Ik kan eigenlijk altijd eten, hooguit een dag niet.
Ik ga er ook niet beter uit zien. Ik zie wit en grauw, terwijl ik de eerste dagen meer kleur had. Ook wel logisch, want ik ben moe.
Wel vreemd is dat 1 borst steeds groter wordt. Ik denk dat het vocht is. Als ik tik op mijn hals, klotst het zelfs een beetje.
Dag 1o
Op dag 10 bel ik toch met het ziekenhuis, na een paar van deze dagen zit het me toch niet helemaal lekker. De dame aan de telefoon, maakt een belafspraak met de chirurg voor dezelfde dag. Een uurtje later belt hij terug en ik mag meteen komen.
Ik denk dat ik gewoon even langs ga, samen met mijn zus.
Dokter Google en op de Facebook groep lees ik van alles. Ik lees dat het soms wordt weg gezogen. Ter plekke.. Ik moet er niet aan denken en ben er niet zo gerust op. Ik heb niks bij me, want ik ga er vanuit, dat ik wel naar huis ga.
En ja hoor, de chirurg snijdt de watermeloen een stukje open, in de hoop dat er een bloedbad volgt. Want het is helemaal geen vocht, maar bloed blijkbaar. Ik vind het spannend en vind het maar niks dat ze zomaar in me gaan snijden zonder verdoving. Hij garandeert dat het echt geen pijn doet en dat klopt. Ik voel er niks van, want alles is gevoelloos. “Helaas” wordt het niet een enorm bloedbad en moet het toch operatief verwijderd worden. Ik mag weer komen logeren.
Balen en wachten
Shit, dat had ik even niet bedacht. In de wachtkamer moeten we plaats nemen en wachten tot er iemand komt om ons op te halen. Uiteraard moet ik nuchter blijven.
Het wachten gaat nog best goed. De afgelopen dagen heb ik nog niet zoveel uur achter elkaar gezeten. Een kwebbeldame in de wachtkamer geeft afleiding, al ben ik haar verhalen na een tijdje wel zat.
Aan het einde van de middag mogen we eindelijk naar de afdeling. Ik voel me ineens enorm beroerd. Ik weet niet eens meer hoe ik dat stomme blauwe jurkje aan moet krijgen. Mijn zus is mijn redder in nood.
Ik sta krom, want rechtop staan, lukt nog niet en alles doet pijn. Als ik in dat bed moet gaan liggen, dan voelt het alsof de watermeloen elk moment gaat exploderen. Ik ben misselijk en voel me ellendig. Laten ze me nu zo snel mogelijk halen. En dat gebeurt gelukkig.
In de volgende wachtruimte voor de operatie, wordt er een infuus aangebracht en worden er nog wat dingen doorgenomen. De chirurg komt nog even een praatje maken; wat kut he is dit.
Ja dat is het zeker. Ik vraag of de borst het gaat redden. Hoeveel procent kans? Fifty-fifty. Ok, dan zal het wel goedkomen, hou ik mezelf voor. De chirurg zegt, dat de diepflap echt heel sterk is. Dat heeft wel al gebleken, want dat dit nu pas gebeurd en niet al eerder is mis gegaan, is best opvallend en komt zelden voor na zoveel dagen.
In de OK lig ik klaar. Het lijkt wel bijna gezellig. Maar toch weet ik leukere plekken voor de vrijdagmiddag borrel.
Yes, de watermeloen redt het!
Ik ben al snel weer bij. Het bloed zit al teveel door de borst heen, waardoor het teveel risico is om het weg te halen. En het was dus niet mogelijk. Er is wel een glas vol bloed verwijderd, maar meer niet. Ik voel dat de druk een stuk minder is. Wat een opluchting.
Gelukkig heb ik geen drains gekregen, iets waar ik een beetje bang voor was. Mijn HB is laag, dus krijg ik een paar keer bloedzakjes. Al tijdens de operatie en daarna. Ik blijf nog 3 nachtjes logeren in het ziekenhuis.
Ik merk dat ik wat “opstandig” wordt. Ik wil die trombose prik niet meer, maar de zuster zegt dat het moet. Stom! Al ga ik maar niet nog verder zeuren en zal het vast beter zijn voor alles dat ik ze krijg.
Ik wil ook geen zakjes bloed meer, Nu is het klaar. En dat hoeft ook niet meer.
Ik slaap veel. De watermeloen is nog echt groot, maar wel geslonken. Elke dag wordt er gekeken door de verpleging en artsen en ik moet het zelf aangeven als er iets verandert.
Na het weekend ga ik weer naar huis. Nou ja, naar het huis weer van mijn ouders.
En nu maar hopen dat het goed blijft gaan…
Op dit blog maak ik gebruik van affiliate links. Als jij iets koopt door te klikken op de link van bijvoorbeeld Bol.com, dan krijg ik daar een kleine vergoeding voor. Uiteraard kost het jou niks extra, maar help je mij om dit blog verder te laten groeien! Alvast dank!
Volgend blog:
De weken na de operatie
Vorig Blog: Naar huis